FF wachten

Vandaag staat in het teken van een zware etappe uit de Eifelsteig. Vandaag lopen we etappe 3 van deze lange afstandswandeling. Zoals gezegd een hele pittige, even wat statistieken:
- Afstand 24,3 km
- Looptijd 6,5 uur
- Omhoog 820 m
- Omlaag 938
- Benodigde conditie ****** (6 van de 6 sterren)
- Techniek ****.. (4 van de 6 sterren)

Best wel een pittige wandeling dus vandaag. We besluiten, voor de verandering, om nu eens de auto bij het eindpunt te zetten, met de bus terug te gaan naar het startpunt en dan …..

Het rijden naar Einruhr was geen probleem, het vinden van een parkeerplaats werd al iets lastiger en het bijtijds vertrekken per bus was bijkans onmogelijk. Zowel de App, die René had gedownload, als de routeinformatie terplekke was, voor ons onbegrijpelijk. Wat wel duidelijk was dat de bus niet erg regelmatig reed én dat we via Simmerath moesten reizen, overstappen dus. Uiteindelijk zijn we pas om 11:15 hier vertrokken. We hebben dus geruime tijd rondgehangen bij het busstation van Einruhr. De cappuccino bij een lokale “Kneipe” verkortte de wachttijd wel enigszins. Maar uiteindelijk werden we daar verjaagd door de wespen die afgekomen waren op de koppen cappuccino.

Tel daarbij op de busreis en de tijd die we nodig hadden in Monschau Alstadt om de route weer op te pakken en dan kom je op een starttijd van 12:30u plus 6,5 uur lopen en dan wordt het al bijna nachtwerk.

Meteen, eigenlijk al in Monschau, werd de toon gezet hoe deze etappe zou gaan verlopen. In korte tijd moesten we flink omhoog over min of meer redelijk begaanbare paden. We moesten dus meteen flink aan de bak om uiteindelijk weer af te dalen en uit te komen vlak boven de parkeergarage van Monschau. Gewoon via “down-town” was dus een stuk makkelijker geweest.

Daarna was het een continue stijgen en dalen waar sommige stijgers behoorlijk in de kuiten beten. Rond kilometer 15, we waren toen al ongeveer al vijf uur onderweg, kwamen we bij een hele gemene klim. Door René de Satanstand genoemd. In korte tijd moeten we 100 meter klimmen en na de top in ongeveer hetzelfde tempo weer dalen. Onnodig om te melden dat een dergelijke klim en dito afdaling, na vijf uur lopen er best wel inhakt.

Wat wel scheelde was dat ik vandaag “super” benen had, ik kon goed omhoog komen (kon om op sommige beklimmingen zelfs op Johan inlopen) en hersteld snel op de vlakke stukken, zelfs vals plat was al voldoende om weer bij te komen. Kortom ik had in ieder geval een hele goede dag. Johan, tja Johan loopt nu eenmaal altijd voorop en het lijkt hem geen enkele moeite te kosten. René had het vandaag wat moeilijker. Maar uiteindelijk hebben we het, binnen de gestelde tijd gehaald en hebben we onderweg genoten van het landschap en de uitzichten. Ik heb geprobeerd om dit vast te leggen op beeld, maar dat valt echt niet mee.

Ondanks de weersvoorspellingen hebben we het vandaag grotendeels droog gehouden. Om 14:30 heeft het ongeveer 20 minuten wat gemiezerd, maar dat mocht eigenlijk geen naam hebben. Jammer was wel dat het laatste half uur van de wandeling begon met de tweede regenbui van vandaag. En dit was wel een echte regenbui. Ook al liepen we weer snel na de start van de bui onder de bomen er viel genoeg om kletsnat te worden.

Wat dan met name lastig is is dat het zweet dat zich verzameld heeft op je voorhoofd zich vermengd met regenwater en dan, onderhavig aan de zwaartekracht, een weg naar beneden zoekt. Helemaal lastig daarbij is dat onder je voorhoofd je ogen zich bevinden en dat zout water behoorlijk prikt. Maar gelukkig duurde dit buitje ook maar 20 minuten zodat we dat laatste 10 minuten nog een beetje konden opdrogen en nog enigszins fatsoenlijk aan konden komen in Einruhr.

Deze “overwinning” konden we helaas niet meteen bezegelen met een heerlijk glas koud bier. We moesten nog brood halen (en wat aanverwante artikelen) voor het ontbijt en het lunchpakket van morgen. Onmiddellijk werd daarom koers gezet naar de Lidl in Simmerrath.

Al heel snel hadden we daar onze boodschappen bij elkaar geraapt. Jammer was alleen dat de oude man die voor ons in de rij stond bij de kassa net niet genoeg geld bij zich had om z’n boodschappen te betalen. Het retourneren van boodschappen mag, bij de Lidl, niet gebeuren door de kassière en dus moesten we wachten op de filiaalchef die dit klaarblijkelijk wel mocht. Maar deze was te druk met het opruimen van de zaak, zodat ze bijtijds naar huis kon en dus konden we de dag eindigen zoals we hem begonnen waren, wachtend.

Het ceremoniële biertje én de maaltijd hebben we weer genuttigd bij “Die Mama” van restaurant Grappa. Ze vond het erg gezellig dat we er weer waren en werden getrakteerd op een extra voorafje en op een glaasje grappa na afloop. Ik kan jullie vertellen na zo’n wandeling als vandaag is zo’n glaasje (bijna) dodelijk. Maar de airco in Johan ‘s auto bracht me weer voldoende bij kennis om in ieder geval dit verslag voor jullie te schrijven.