Kuddes

Vandaag staat alweer de laatste etappe, voor dit weekend, van de Eifelsteig op het programma. Wij lopen vandaag etappe vier, een etappe die als middelzwaar staat geregistreerd. Een “makkie” dus vergeleken bij gisteren.

Gisteren kende overigens voor ons allemaal een soort abrupt einde. Niets dramatisch hoor, maar waarschijnlijk heeft geen van ons nog geregistreerd hoe, en of, z’n hoofd het kussen heeft geraakt. De lange dag, alle wachtpauzes, de pittige wandeling en de copieuze maaltijd bij “Die Mama” eisten hun tol. Dankzij de prima bedden van Rosi hebben we dan ook uitstekend geslapen.

Vandaag zijn , ook gezien de weersvooruitzichten, weer gewoon naar het startpunt gereden om van daaruit te starten. Aan het eind van de middag werd Sprühregen voorspelt en die wilde we kost wat kost voor zijn. De wandeling van vandaag mocht dan middelzwaar zijn, we moesten toch 21,7 km lopen. Hiervoor stond een tijd van 6 uur.

Qua statistieken waren de website van de Eifelsteig en de GPS-file, ook van dezelfde site, het niet helemaal eens. Met name over het stijgen en dalen verschilde zij van mening. Het hoogteprofiel van beide kwam overeen, al leek die op de GPS-navigator wel wat heftiger, maar de te overwinnen hoogtemeters verschilden wel behoorlijk. Spreekt de site van 704 meter omhoog terwijl de GPS 914 meter aangaf. Zo rond kilometer 7 zat de gemeenste klim van de hele route.

Even voor tienen waren we in Einruhr en zaten we achter een kop cappuccino. Om 10:15 hebben we de rugzak opgepakt en zijn we op weg gegaan. Ook nu weer was de Eifelsteig onverbiddelijk. Nog in Einruhr werd een gemene stijging ingezet die een serieuze aanval deed op onze kuitspieren, ondanks het feit dat René en ik onze stokken gebruikten.

Op de eerste afdaling, terug richting Ruhrsee, ging ik als een speer en ging ik op kop naar beneden. Johan zat kort achter mij, maar René liep behoorlijke averij op. Hij had duidelijk wat meer tijd nodig om warm te draaien en met name z’n hamstrings protesteerde hevig. Gelukkig kwam dit inderdaad verderop in de route helemaal goed en kon hij gewoon met ons oplopen.

Tijdens de aanloop naar de, inmiddels bij ons, beruchte klim liepen we langs de Ruhrsee op. Onaangenaam verrast door de grote aantallen wandelaars die klaarblijkelijk hetzelfde plan hadden opgevat om eens fijn een stukje te gaan wandelen. Hele kuddes tegelijk kwamen we tegen op ons pad. Maar met name de roedels die in dezelfde richting lopen zijn het “lastigst”.

Zeker op de vlakke stukken lopen wij een behoorlijk tempo, zo’n 5,5 km/u, en dat is vaak hoger dan de zondagswandelaars waar je achterop komt. Op soms smalle paden moet je deze kuddes dan passeren terwijl deze mensen gezellig keuvelend, het hele pad gebruikend, niet eens in de gaten hebben dat jij erachter loopt. Bovendien is het soms een gekakel van jewelste.

Met name dat laatste is gewoon jammer, want de omgeving op deze wandeling was wonderschoon. Juist op dat stuk, liet de Ruhrsee ons af en toe een blik gunnen op al het moois dat zij te bieden heeft. Jammer was wel, dat er door de vele bomen weinig gelegenheid was tot fotograferen. Gelukkig nam, naarmate we hoger kwamen, de dichtheid van de kuddes af.

Wat betreft de omgeving was deze etappe superieur aan de vorige twee. Niets ten nadelen van deze etappe, maar het zicht op de Ruhrsee, de uitzichten na de klim (naar 460m) waren fenomenaal. Tel daarbij op dat we vandaag heerlijk in het zonnetje liepen en het beeld zal iedereen duidelijk zijn.

Maar “what goes up, must come down” geldt ook tijdens het wandelen. Na de gemene sijging, de wandeling over de hoogvlakte die werd onderbroken door twee dalletjes, moesten we ook weer naar beneden. Zo steil als de stijging was, zo steil was ook de daling. Na verloop van tijd is dat ook niet fijn lopen, hoor.

Na nog wat klimmen en dalen waren we uiteindelijk om 15:45u in Gemünd. We hadden dus een half uur van de normtijd afgelopen. Niet slecht dus. Het Weizenbier smaakte dan ook geweldig.

Daarna was het tijd om de terugreist naar Einruhr te regelen. Gisteravond had ik via de site gezien dat het een hele tour was om per bus vanuit Gemünd naar Einruhr te komen. Bovendien stond er een reistijd voor van 1u18m. Daarom hebben we ervoor gekozen om met de taxi terug te keren. Bij Hotel Friedichs heeft Renē gevraagd welke taxidienst daarvoor in aanmerking zou komen. Telefonisch contact gelegd en met 10 minuten stond er een taxi voor de deur die ons in ca. 15 min terugbracht voor net geen E27,00.

Om exact 17:00u draaide Johan de parkeerplaats uit om de terugreis te aanvaarden. Achterin zittend schrijf ik ondertussen dit verslag, hopend dat we tijdens onze pitstop om een hapje te eten, een WiFi-verbinding heb zodat ik dit verhaal aan het internet kan toevertrouwen.

Een geweldig mooi weekend zit er alweer (bijna) op en graag wil ik deze gelegenheid gebruiken op Johan en René te bedanken voor (weer) een geweldig weekend, het was reuze gezellig, bijzonder inspirerend en uitermate inspannend ☺. Het blijft heel bijzonder dat we gedrieën, al die jaren zonder enige wanklank, zo samen kunnen genieten, lachen, praten en wandelen, een bijzonder goed dat ik graag koester.