Een memorabele dag

Donderdag 23 september zal een dag zijn die ons (Johan, René et moi) altijd bij zal blijven. Vandaag hebben we de Mare e Monti Sud afgerond in Burgo. Maar niet alleen daarom is het een memorabele dag, we hebben de afgelopen dagen veel geleerd over onszelf, elkaar, geweldig leuke contacten gelegd en, uitgerekend op de laatste dag geleerd hoe wandelen eigenlijk moet.

Maar laat ik beginnen bij het begin. Na vanochtend het ontbijt te hebben genuttigd, de tanden te hebben gepoetst en de rugzakken gepakt, willen we ons naar beneden begeven. Op dat moment komen Bertrand et Barbara aangestormd. Ze waren op zoek naar ons. De organisatie die de zaakjes voor hen regelt (bagagetransport, routebeschrijvingen e.d.) had gebeld; er was een wijziging in de routebeschrijving. Omdat Bertrand deze voor ons ook had gekopieerd wilden ze ons deelgenoot maken van deze wijziging. De beschrijving werd aangepast en ieder kon zijns weegs gaan.

Eerst gingen we langs de bakker en de groenteboer(in) voor brood en fruit. Bij het afrekenen van het fruit hebben we overigens wel heel erg vreemd staan kijken. Klaarblijkelijk hanteerde het vrouwtje een prijs per gram appel en moesten de appels dus eerst gewogen worden alvorens de prijs kon worden bepaald. Misschien kwam anders haar voorraadregistratiesysteem in de war. Eindelijk waren we zover om te vertrekken, het was inmiddels 9:36u.

Het hotel lag op ca. 400m hoogte en de eerste top van vandaag lag op bijna 800m. Dus ‘maar’ 400m stijgen. Bijna de helft dus van de stijging van de eerste dag. De praktijk bleek anders. We moesten eerst dalen naar zo’n 200m en vandaar uit weer omhoog. Al snel werd duidelijk dat de eerste vier dagen hun tol gingen eisen. Al snel werd er hevig in de kuiten gebeten.

Op zo’n 500m hoogte kwamen we Bertrand et Barbara weer tegen. Ze zaten geriefelijk op een rots ons op te wachten en gaven nog wat aanwijzingen voor de laatste meters naar hun plekje toe. Uiteraard vroegen ze hoe het ging en ik antwoordde dat ik niet de beste benen (meer) had. Daarom bood Barbara mij haar wandelstokken aan (Nordic-walking). Uit eerdere gesprekken was ons, door verschillende mensen al verteld dat dat zo’n 20% qua inspanning scheelden. Maar omdat zij ons al meerdere malen ‘uit-de-brand’ hadden geholpen, weigerde ik beleefd. Ik wilde me niet nog schuldiger gaan voelen. Maar Barbara wilde geen nee horen dus ik kreeg de stokken in handen, René had onderweg al een paar houten exemplaren uit het bos opgedoken, en op weg gingen we weer.

Inderdaad moet ik bekennen, doordat je je deels met je handen optrekt aan de stokken, dat het afgelopen is met het kuiten-bijterige gevoel en het stijgen gaat in ieder geval een stuk makkelijker. Het was vandaag precies het steuntje in de rug dat ik nodig had. Dat we daar nu pas na vier dagen achter moeten komen.

Na enige tijd klimmen kwamen we een Duits meisje tegen. Ze begroette ons met: “You must be René, Johan and Paul”. Het bleek dat zij door Bertrand et Barbara, die als ware klimgeiten ons alweer ver vooruit waren, geattendeerd op onze komst. We hebben dus even met haar staan praten, zij liep alleen de route in tegengestelde richting en was dus net begonnen.

De weg naar de top ging dus, relatief, gemakkelijk en zo bereikten we na zo’n anderhalf uur de eerste top, waar …… Bertrand et Barbara al zaten. Zij hadden de maaltijd al genuttigd en gingen kort daarna verder en wij gingen zitten om de onze (brood met saucises) te verorberen. Daarna hebben we nog van stenen een pijl gemaakt, die zou er volgens de routebeschrijving liggen maar was verdwenen.

Na de tweede top te hebben bereikt wachtte ons een lange steile afdaling die ons vanaf ruim 800m moest brengen naar uiteindelijk 190m (in ca. 1,5 uur). Helaas gaan deze afdalingen niet via fraaie bospaden of geasfalteerde fietspaden, maar via soms zeer lastig begaanbare rotspaden. Geen enkele stap kan gezet worden zonder dat je eerst kijkt of er ruimte is, of de ondergrond stevig genoeg is, geen los grint o.i.d. Kortom volledige concentratie is een vereiste.

Hoewel de stokken, de houten van René en de Nordic-Walking van mij, je enorm helpen onderweg naar beneden blijft het opletten geblazen. Dat leek overigens niet te gelden voor Johan, die als een ware berggeit zowel omhoog als omlaag gaat. Blijven opletten dus, één moment van onachtzaamheid, even naar de mooie blauwe lucht kijken, kan verkeerd aflopen. Dat ervoer René. Plotsklaps hoorde ik zijn voeten wegglijden. Meteen stond ik stokstijf stil, de stokken ferm in de grond geplaatst en daar kwam René aanglijden. Gelukkig bleef hij hangen achter één van mijn stokken en bleef de schade zeer beperkt tot een paar hele kleine schaafplekjes. Geschrokken gingen we verder bergafwaarts.

Aan de afdaling leek geen einde te komen, anderhalf uur is dan (on)behoorlijk lang. Onderweg bleek dat we de lunch op de top, voor mij, net iets te lang uitgesteld hadden. Mijn energieniveau kwam gevaarlijk dicht in de buurt bij het minimum, een korte pauze was dus noodzakelijk. Met muesli-repen, wat Dextro en wat rust hebben we dat ook weer verholpen.

Ondertussen was de omgeving veranderd in een zwarte woestenij, het gevolg van een bosbrand enige tijd terug. Het geeft een hele sinistere sfeer, te lopen door een bos getroffen door een bosbrand. Maar aan de andere kant, dit betekende dat we bij het einddoel van onze expeditie kwamen. Het einde van onze beproeving was in zicht.

Met dit einde in zicht, moet ik eerlijk bekennen, werd ik behoorlijk emotioneel. De laatste tien minuten heb ik op m’n lip lopen bijten. Maar toen de gîte, ons logeeradres, binnen handbereik was, barstte de ‘bom’. De ontberingen, de inspanningen, de trots dat we dit gehaald hebben vonden hun ontlading. (Nu ik dit schrijf zit ik weer te vechten.) Gelijk na aankomst heb ik Petra gebeld om haar te vertellen van onze overwinning. Veel heb ik helaas niet over mijn lippen kunnen krijgen.

We’ve done it.