Epiloog

Aan alles komt een eind, zo ook aan onze bergwandeltocht Mare e Monti in Corsica. We hebben inmiddels de laatste etappe erop zitten en zijn vandaag alvast aangekomen in Ajaccio, de plaats waar morgen vanaf de luchthaven het vliegtuig weer richting Brussel vertrekt. Maar zo aan het eind van de tocht is het goed om nog even terug te gaan naar het begin.

Dat begin was er eigenlijk vorig jaar al. Marleen, de kinderen en ik waren voor het eerst van ons leven op vakantie gegaan naar Corsica. Dat idee was geboren toen een collega van mij tijdens een etentje de hele tijd enthousiaste verhalen aan het vertellen was over dat eiland. Zij kwam er al jaren. Ik wist natuurlijk waar het lag, maar had nooit bewust met de gedachte gespeeld er naar toe te gaan. Ze beloofde wat boeken mee te nemen, ik vertelde de verhalen aan Marleen en beiden waren we verkocht. Dat bleek zeker geen te hoog gespannen verwachting. We hebben met volle teugen genoten van een uitgebreide rondrit via verschillende campings en de schoonheid van het eiland leren ontdekken: mooie stranden, gelegen in kleine baaitjes, prachtige ruige bergen, leuke authentieke stadjes, eten in een strandtent en een vriendelijke bevolking. Het eiland is Frans, maar heeft lang onder Italiaanse invloed gestaan, wat een aparte sfeer oplevert. Ook Sanne en vooral Rianne hebben het nog steeds over deze vakantie en willen graag nog een keer terug.

Ik had andere plannen bedacht. Het berglandschap en de steeds weer wisselende gezichten op de zee trokken mij zeer. En ik wilde dat uitgebreider ontdekken dan er alleen met de auto langs rijden en af en toe uitstappen en rondkijken. Ik wilde die landschappen intensiever beleven. Wandelen is daarvoor een uitstekend middel. Op het heetst van de zomer moet je dat niet doen. Het is vaak boven de 35 graden en dan is het niet gezond om bergen te bestijgen, het vocht dat je dan verliest krijg je niet bij gedronken. Dus je zou dit in het voor of naseizoen moeten doen. Ook moet je dit natuurlijk niet alleen willen doen. Marleen houdt wel van wandelen, maar het moet niet té extreem worden. Dus lag het voor mij voor de hand om de maatjes René en Paul te vragen voor dit plan. Ze reageerden enthousiast en ik ben een plan gaan uitwerken. Enig speurwerk via internet en navraag bij weer een andere collega die regelmatig trekkings maakt door de bergen overal ter wereld, leverde op dat de beroemde GR 20 route door Corsica veel en veel te zwaar is. Die route loopt van noord naar zuid door het hooggebergte. Bovendien is dat niet in een week te doen. Een goed alternatief vormde de route Mare en Monti sud. Die zou volgens de deskundigen door niet geoefende bergwandelaars goed te doen moeten zijn. Met deze informatie waren René, Paul en ik gerustgesteld, dat dit voor ons dan toch ook goed te doen zou moeten zijn.

Ondanks deze wetenschap hebben we ons toch zo goed mogelijk voorbereid. We hebben gedurende dit jaar meerdere dagwandeltochten gemaakt. Behalve het oefenen voor Corsica, hebben die tochten nog veel meer gebracht. Je hebt het gedurende zo´n tocht over van alles en nog wat je zoal bezighoudt. Kortom het verstevigde voor mij de vriendschap met René en Paul nog meer. En dat is bijzonder want die twee kennen elkaar al sinds mensenheugenis.

Ik was de organisator van de tocht en voelde me behalve voor de praktische zaken zoals hotels, routes, vlucht etc., toch ook wel verantwoordelijk voor het welzijn van de groep. En daar zit hem de kneep. De route bleek toch echt wel een heel serieuze bergtocht te zijn. Met vele honderden meters klimmen en dalen over rotsachtige paden, die die naam eigenlijk nauwelijks verdienen. Om dat goed te volbrengen moet je behalve over gewoon fysieke inspanning ook over mentale doorzettingskracht beschikken. En of dat nog niet genoeg is, met name bij het afdalen is uiterste concentratie vereist. Je voet niet goed neerzetten betekent gewoon een uitglijder maken met alle gevolgen van dien. Dat aspect van de tocht heb ik vooraf niet goed ingeschat.

Maar elk nadeel heb z´n voordeel. Zo ook dit. Als je gezamenlijk dit soort uitdagingen aangaat en dat met z´n drieën tot een goed einde weet te brengen, ontstaat een heel intens gevoel. Dat hebben we toch maar even geflikt. Vooral Paul wil ik hiervoor een heel groot compliment maken. Deze tocht was voor jou echt grensverleggend. Chapeau! Het heeft onze vriendschap nog verder versterkt.

Wat ook een heel leuk aspect van een dergelijke wandeltocht is, is dat je ´s avonds steeds weer dezelfde wandelaars ontmoet. René en Paul hebben daar over geschreven. Het is gewoon gezellig, want het gesprek is ondanks de taalbarrières zo geopend. Namelijk hoe was jou dag en dan loopt het gesprek vanzelf verder. Ik herken dat van de jaarlijkse skitochten die ik maak en waarbij ik ook vaak in hutten logeer in de bergen. Leuk is dat gewoon.

Nou genoeg geschreven over mijn belevenissen tijdens deze week. Ik wil Paul en René bedanken dat zij zo trouw het thuisfront op de hoogte gehouden hebben. Ik hoop met deze laatste bijdrage ook mijn steentje een beetje bijgedragen te hebben.

Ajaccio, vrijdag 24 september 2010, Johan