Grensverleggend

Vandaag, 19 sept., starten we onze trektocht langs de kust van Corsica, de Mare et Monti Sud. We starten geriefelijk, René heeft geregeld dat de eigenaar van het logement waar we vannacht verbleven ons wegbrengt naar het beginpunt van de route (nou ja, iets verder dan). Dat scheelt ons anderhalf uur (extra) lopen.

Ook geriefelijk met de wetenschap dat hij ook heeft gezorgd voor een riante picknick. In onze rugzakken zitten broodjes, appels, maar ook plastic bakjes met meloen met rauwe ham, diverse soorten Franse kaas en een bak pastasalade. Dat het verderop niet zo geriefelijk zou zijn konden we toen niet vermoeden. Volgens “Bartjens”, zouden we vandaag 6 uur onderweg zijn. Niemand weet overigens of Bartjens ooit zelf de tocht heeft gelopen. Overigens wist hij ook te vertellen dat deze wandeling min of meer ongetraind gelopen kon worden.

Nadat we uitgebreid de kaart hebben bestudeerd en wijfelend op weg gaan, blijkt dat slechts een vijftal meters verderop, iets tussen de bosjes, een bord stond met daarop “Mare et Monti Sud. We waren dus onderweg. Nog 6 uur te gaan.

Al snel bleek dat we behoorlijk moesten klimmen en dat de paden niet allemaal even goed begaanbaar waren. Wat wel goed was, en is, is de bewegwijzering. Het is heel goed mogelijk om de route zonder kaart of wat te lopen. Maar goed ik dwaal af. We moesten klimmen en niet zo'n klein beetje ook. De eerste anderhalf uur liep het pad continu omhoog en was er nauwelijks ruimte om even te herstellen. Regelmatig werd er dus even gerust.

Nadat we een stuk via de provinciale weg hadden gelopen, die liep wel omhoog maar was lang zo steil niet als het eerste stuk, moesten we weer het bos in. Bij deze kruising hebben we eerst heerlijk staan smullen van de meloen met ham.

Al snel werd duidelijk dat dit geen pad voor doetjes was: steil omhoog en slecht begaanbaar. Johan trok zich er, zo leek het, weinig van aan en ging als een ware klimgeit omhoog. René en ik hadden meer moeite. Na verloop van tijd hadden we zo ongeveer elke 15 min een korte rustpauze nodig om enigszins bij te komen. Uiteindelijk hebben we op een hoogte van ongeveer 700m noodgedwongen een een langere stop gemaakt. Noodgedwongen, omdat ik ondertussen duizend doden stierf, volslagen uitgeput hing ik aan een boom. Ik was zo moe dat ik staand in slaap zou kunnen vallen.
Tel daarbij op de wetenschap dat we nog moesten klimmen naar 900m (!) en je kunt je misschien mijn gemoedstoestand voorstellen. Overigens waren René en Johan ondertussen ook niet helemaal “okselfris” en hebben we, zo goed en zo kwaad mogelijk getracht te herstellen. Dat dat voldoende gelukt is blijkt uit het feit dat we inderdaad, met een gevoel van trots, het hoogste punt hebben gehaald.

Daarna zijn we afgedaald naar 657 m (handig zo'n horloge met hoogtemeter) naar het dorpje Bisinao. Hier was het de bedoeling dat we in een gite zouden overnachten. Alleen het reserveren was niet gelukt, talloze mailtjes en berichten op de voicemail van de telefoon, hadden niet geleid tot een daadwerkelijke reservering. Maar volgens zeggen was er altijd wel een slaapplaats (of drie) daar te vinden dus toch de poging gewaagd, geholpen door een stel kinderen uit het dorp die zich zeer behulpzaam toonden.

Uiteindelijk bleek dat de Gîte volgeboekt was, maar de kinderen wisten een oplossing. Even verderop was er een (ienie)-minicamping waar ook kamers werden verhuurd. Helaas had hij geen kamer vrij. Wel konden we aanschuiven bij een ouder echtpaar in een vierpersoonskamer en zou er een klapbed bij worden geplaatst. Niet echt een aantrekkelijke optie.

Ook had hij nog een aantal tenten staan waar we gebruik van konden maken. Na een korte inspectie van de tent die hij in gedachten had besloten we om Ja te zeggen. Vanavond slapen we dus op een luchtbedje in een vis-a-vis tent. Je maakt zo nog eens wat mee.

En de lengte van de wandeling? Ondanks de regelmatige rustpauzes hebben we binnen de zes uur, 5 uur en 45 min om precies te zijn de wandeling voltooid. Met een zeker gevoel van trots dat we dit gehaald hebben zitten we nu in een heerlijk Corsicaans zonnetje bij te komen van onze prestatie. Die was, zeker voor mij, grensverleggend.

Paul