Toeval bestaat niet

Deze tweede wandeldag begint met een stralende zon die ‘s morgens rond een uur of half acht achter de bergen vandaan de wereld beschijnt. Dat is veelbelovend, want wandelen in de zon is altijd veel plezieriger dan wandelen in de regen.

Gisteren hadden we gevraagd aan de baas van het spul of hij voor ons een lunchpakket zou kunnen maken. Zijn reactie op mijn vraag was wat gereserveerd. Uiteindelijk bleek hij toch bereid om iets klaar te maken, een paar sandwiches. Nu hebben ze hier in Corsica een ander idee van het maken van sandwiches dan wij. We kregen dus een compleet lunchpakket mee, met appels, lekkere plakken stokbrood met sla, tomaat, kaas en ham. Helemaal prima dus. Hij deed er alleen wel lang over om ons lunchpakket samen te stellen. Toen ik hem vroeg hoe lang het zou duren antwoordde hij: “meer dan tien minuten” en daar kun je dus niets mee.

We vertrokken om 9:30 en het pad liet zich makkelijk aanzien, totdat we bij een wel heel steile klim kwamen waar ik op handen en voeten naar boven ben geklauterd. Na het bereiken van de top hebben we met z’n drieën een kwartier uit staan hijgen. Daarna verliep de tocht beter, alhoewel… In een van de dorpjes die we passeerden was de route niet helemaal goed aangegeven. In plaats van links, gingen we rechtsaf, want daar stonden op de bomen de merktekens van de route. Na een kwartier lopen kwamen we weer in het dorpje aan waar we net vandaan kwamen.

Daarna ging het goed, totdat we zo’n drie uur gelopen hadden. Na de middagmaaltijd liepen we geconcentreerd het pad af naar beneden. Een steile afdaling met veel verraderlijke stukken. Onderaan het pad bevond zich de Route Nationale. Toen wij daar stonden te overleggen welke kant we zouden nemen, stopte er een auto naast ons. Het raampje ging open en… het was de baas van het spul van gisteren. “Jullie lopen verkeerd” zei hij. Hoezo verkeerd, we hebben toch met veel moeite deze afdaling gedaan? “Nee”, zei hij weer, “jullie hebben een afslag gemist, jullie moeten weer naar boven”. Toeval? hoezo toeval, dat deze man precies op deze plaats is als wij daar aankomen. Wij geloven niet meer in toeval.

Wij hebben dus de steile klim naar boven weer gemaakt, om uitgeput op het punt aan te komen waar we net vandaan kwamen. Als je bij temperaturen van 25 graden zo’n klim maakt, dan gutst het zweet uit alle poriën van je lichaam. Veel water drinken is dan het devies. Nu nemen we per persoon drie liter water mee, dus dat zit wel goed.

Na de goede afslag te hebben genomen, hebben we een mooie tocht gemaakt over vrijwel vlakke paden. Af en toe was het uitzicht adembenemend mooi. Fantastische doorkijkjes naar de zee en de baaien van Corsica. Paul heeft genoeg foto’s genomen, dus we zullen ze met jullie delen.

Onderweg kwamen we nog een paar verraderlijke stukken tegen, maar we hebben ook vandaag weer overleefd. We zijn in totaal 7 uur onderweg geweest en zo hebben we van een makkelijke dag toch nog een moeilijke gemaakt.

Vannacht verblijven we in hotel Belvedere in het plaatsje Coti-Chiavari. Het is een mooi hotel met uitzicht over de baai van Ajaccio.

Morgen meer.